تعادل یکی از مفاهیم اساسی در مطالعات ترجمه است. در مورد تعادل دو دیدگاه وجود دارد:

اول: کسانی مثل نیومارک، نایدا و تابر، وینه و داربلنه و هاوس که برای متن اصلی اصالت قائلند و ترجمه را اساسا امری زبانی می دانند و هدف ترجمه را انتقال متن اصلی به زبان مقصد می دانند و موفقیت ترجمه را در این می دانند که با چه دقت توانسته متن اصلی را منتقل کند.

دوم: کسانی که ترجمه را با متن اصلی نمی سنجند بلکه به عنوان متنی مستقل از منظر فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و یا سیاسی توصیف می کنند و تعادل را لازمه ترجمه نمی دانند و دنبال یافتن معادل نظیر به نظیر در سطح زبانی و ادبی نیست بلکه هفش توصیف نقش ترجمه در فرهنگ مقصد است.

گروه دوم ضمن رد نظرات گروه او که دیدگاهی سنتی به ترجمه و تعادل دارند بر این باورند که مترجم نمی تواند بین دو متن تعادل برقرار کند مثلا به این دلیل که متن را می توان تفسیر کرد و بنابراین معنای واحدی ندارد. در نتیجه نظریه پردازان انواع مختلفی از تعادل را مطرح کرده اند.

کولر و مفهوم تعادل

کولر یکی از افرادی است که درباره تعادل نظریه پردازی کرده است. همچنین او بین تعادل (equivalence) و تناظر (correspondence) مفهوم مشابه آن که به معنای شباهت میان عناصر در دو نظام زبانی است تمایز قائل می شود.

انواع تعادل

کولر مفهوم تعادل را مفهومی واحد در سطح کل متن نمی داند. بلکه آن را تقسیم بندی کرده است.

تعادل ارجاعی (denotative) یعنی محتوایی که متن انتقال می دهد مثل معنای اول کلمه در فرهنگ لغت

تعادل ضمنی (connotative) یا تعادل سبکی که سخت ترین نوع تعادل از نظر کولر است.

تعادل در سطح نوع متن (text normative) یعنی متن اصلی و ترجمه شده از یک نوع باشند مثلا ادبی یا اطلاعاتی.

تعادل منظورشناختی (pragmatic) که بیشتر مخاطب محور است

و تعادل صوری (formal) که با تعادل صوری نایدا فرق دارد و اینجا مترجم یا ویژگی های صوری متن مبدا را به ترجمه منتقل می کند یا بر اساس قابلیت های زبان مقصد ویژگی های مشابهی خلق می کند.

برگرفته از مقاله: تعادل زیباشناختی در ترجمه متون ادبی از دکتر علی خزاعی