زندگی است دیگر. باید قاعده هایش را بلد باشی. بلد نباشی می بازی.

نه این که به هر ساز ناسازی که می زند برقصی و به خیالت که سازگار که باشی، سازگار می شود نه…

این قاعده ای نیست که تو را به سر منزل مقصود برساند.  

شهامت داشته باش.

سرت را بالا بگیر. آواز بخوان زیر لب.  

گاهی حتی بلند…

آن قدر که مردم شهر پنجره های خانه هایشان را باز کنند و تو را با انگشت به هم نشان دهند…

 فریاد بزن شادی را…

حتی اگر دیگر لبخند به لب هایت نیاید.

حتی اگر ناکامی پنجه هایش را  بی رحمانه دور گلویت حلقه کرده باشد…  

فریاد بزن شادی را…