پیتر نیومارک نظریه پرداز مشهور ترجمه است. او در اثر «رویکردهای ترجمه» که برای اولین بار در سال 1981 منتشر شد، ترجمه را به دو نوع «ترجمه ارتباطی و معنایی» تقسیم کرد.

ترجمه ارتباطی مخاطب محور است اما حتی در اینجا نیز مترجم همچنان باید به متن متن مبدا به عنوان تنها مبنای اصلی کار خود احترام بگذارد. ترجمه ارتباطی تلاش می کند تا جایی که ممکن است تاثیری که بر خوانندگان نسخه اصلی دارد بر خوانندگان مقصد نیز داشته باشد. طبق نظریه ترجمه ارتباطی وی، ترجمه نوعی فرایند ارتباطی است و مترجمان باید فرهنگ زبان مبدا  را تا آنجا که می توانند به فرهنگ زبان مقصد  تبدیل کنند. در طی مراحل پیوند دادن متن ها از یک فرهنگ به فرهنگ دیگر، مترجمان باید سعی کنند خوانندگان زبان مقصد افکار نویسنده زبان مبدأ را درک کنند.. ژانرهایی که معمولاً از روش ترجمه ارتباطی استفاده می کنند شامل گزارشات خبری، کتاب های درسی، اعلامیه عمومی و بسیاری دیگر از آثار غیر ادبی هستند.

ترجمه معنایی تلاش می کند تا آنجا که ساختارهای معنایی و نحوی زبان دوم اجازه می دهد، معنای دقیق متنی اصلی را ارائه دهد. برعکس ، ترجمه معنایی مترجمان را ملزم می کند که شکل اصلی را از زبان مبدأ به زبان مقصد تا حد ممکن تکرار کنند. این نوع ترجمه کلمات و عبارات متن اصلی را مقدس می داند، حتی اگر در متن اصلی ابهامات و اشتباهاتی وجود داشته باشد. ترجمه معنایی عموماً شامل ادبیات، ادبیات علمی و فنی است..

تفاوت های ترجمه ارتباطی و ترجمه معنایی

تفاوت های زیادی بین این دو روش وجود دارد. ترجمه ارتباطی بر ایجاد اثری معادل بر خوانندگان مقصد متمرکز است. برعکس، ترجمه معنایی در سطح زبان اصلی نویسنده در فرهنگ اصلی باقی مانده است. در ترجمه ارتباطی، واحد اصلی ترجمه جمله است در حالی که در ترجمه معنایی کلمه است. اولی نقش گراست است در حالی که دومی بیانی است. با این وجود، ترجمه معنایی و ارتباطی را نمی توان کاملاً تفکیک کرد زیرا همپوشانی هایی بین آنها وجود دارد.